یک فنجان دوست داشتن، مهمان من ..

یک وقت هایی باید کوتاه بیایی. باید ببخشی. باید باور کنی آدم های بد هم عوض می شوند، حال دلشان خوب می شود و چشم هایشان مهربان می شود. باید باور کنی که پشیمان شده اند و آدم ِ خوب داستان زندگی خودشان شده اند.

گاهی بخشیدن آدم هایی که روزی آرامش زندگی ات را نشانه گرفته بودند، سخت ترین کار ممکن می شود. اما تو مجبور می شوی کوتاه بیایی، ببخشی و زخم های قلبت را نادیده بگیری و در حق خودت و دیگران لطف کنی، تا بتوانید فراموش کنید بعضی از آدم ها و چیز ها در این دنیای خاکستری، چقدر می‌توانند مزخرف باشند ...

یک فنجان دوست داشتن، مهمان من .....

هر وقت میخواهی کاری را انجام دهی، قبلش بگو «انجامش بدم که چی بشه؟». اگر جواب واقعی و قانع کننده ای گرفتی، حتما انجامش بده. اما اگر به این رسیدی که فقط سرگرم کننده و فاقد اثر مثبت است، لطفا رویش خطی قرمز بکش.

یک فنجان دوست داشتن، مهمان من .....

یک فنجان دوست داشتن، مهمان من .....

یک وقت هایی هم فقط می خواهیم خودمان را قانع که اگر نخواستنمان، نه تنها که از ناشایستگی ما نبوده، بلکه از بی لیاقتی آن ها بوده!

و پشت همه ی این بی لیاقت گفتن ها، آدم هایی نشسته اند که تکه های شکسته ی غرورشان را در دست گرفته اند که مدام می خواهند بسازندش، اما وقتی به سوال «آخه یهو چی شد؟» می رسند، تمامشان فرو می ریزد و از نو دست به کار می شوند... این بازی زجر آور انقدر ادامه پیدا می کند تا یکی بیاید و همه ی باور های زنگار گرفته ـشان را صیقل بخشد ...

یک فنجان دوست داشتن، مهمان من .....

خب راستش مقصر من بودم. مقصر ِ مقصر هم که نه، اما من مقصر تر بودم. جالبش هم اینجاست که اصلا به روی خودم نیاوردم و قیافه ی حق به جانب زنانه ای گرفتم که نگو! تماس گرفت، صدایش را که شنیدم و دیدم با انرژی نقطه ای گذاشته ته تمام دلخوری ها، چپیدم در آشپزخانه و زنانگی کردم. شکم کدو ها و بادمجان ها را خالی م یک فنجان دوست داشتن، مهمان من .....

اگر بخواهی منتظرش بمانی می‌توانی. اگر بخواهی ترکش کنی یا بپیچانی ـَش می‌توانی. اگر بخواهی تمام تلاشت را برای به دست آوردنش بکنی می‌توانی. اگر بخواهی ندید بگیری، تنهایش بگذاری و بروی یا عقب بکشی هم می‌توانی. هر کاری بخواهی در دنیای خودت و با آدم‌های دنیای خودت می‌توانی بکنی. ولی لطفا پای تمام کارهایی یک فنجان دوست داشتن، مهمان من .....

دلم می‌خواهد یک دکمه ای باشد که همین جای زندگی ام را بزند روی استپ. نه که این جای زندگی ام بهتر از روز های قبلش باشد و بخواهم نگهش دارم، نه! فقط نمی خواهم روز های آینده، از امروزم زشت تر باشند...

یک فنجان دوست داشتن، مهمان من .....

اشاره ای به گل های رز درون حیاط ـشان انداختم و گفتم: «چرا تا الان بهم گل ندادی؟» خنده ای کوچک بر لبانش نشست و رفت سراغ باغچه و با همان دقت همیشگی اش یکی از زیبا ترین ـِشان را چید و گفت: «بفرما». لب هایم را به نشانه ی اعتراض برچیدم و گفتم: «همین؟ باید زانو بزنی و بگی تقدیم با عشق» . باز هم خندید. جایش را عوض کرد، روبرویم ایستاد. زانو زد و گل را آورد سمت من و گفت: «تقدیم با عشق». خندیدم.. سرش را چسباندم به سینه ام. گل را گرفتم و گفتم: «می پذیرم» ...

یک فنجان دوست داشتن، مهمان من .....

چرا خیلی وقت ها فکر می کنیم خاطره انگیز های زندگی ـمان را فراموش کرده ایم؟ همه اش در خاطرمان می ماند. چشم ها، نگاه ها، لب ها، لبخند ها، حرف ها و صدا ها... همه اش در خاطرمان می‌ماند و درست همان لحظه که گمان می کنی برای همیشه فراموش ـشان کرده ای، کافی است یک صدا، یک رایحه ی خاص، یک نگاه، آن چنان هلت د یک فنجان دوست داشتن، مهمان من .....

پشیمانی زمانی معنی پیدا می کند که فکر می کنی همه چیز خوب پیش می رود و بعدش می‌فهمی محاسباتت اشتباه از آب در آمد و آن چه که باید بشود، نمی‌شود. اما وقتی که از همان ابتدا می‌دانی اتفاق دلچسبی در انتظارت نیست و باز هم انجامش می دهی، اسم حس و حال بعدش پشیمانی نیست، «حماقت» است حماقت محض ...

یک فنجان دوست داشتن، مهمان من .....

صدایش می کنم ماکیاولی. و با گفتن همین کلمه و لب برچیدن ها و اخم های تصنعی بعدش، و حرف های من که به کرسی نشست، ماکیاولی ترین ِ ماکیاولی دنیا می شوم (:

یک فنجان دوست داشتن، مهمان من .....

آدم باید دلش خوش باشد همیشه.. هر جا که هست، با هر کس که هست. دل که خوش باشد، برای یافتن آرامش تا قله قاف هم می‌شود رفت. می‌شود خیلی حرف ها و کارها را دید و ندیده گرفت. می‌شود کار های سخت را انجام داد و خوشبخت بود. می شود خوشحال بود، صبور بود و ... فقط باید دلت خوش باشد. به کسی که هست، به چیزی که دارد، به خودش ...

یک فنجان دوست داشتن، مهمان من .....